Zeventien was ze toen zij en haar eenjarig dochtertje in mijn leven kwamen. Een meisje was ze nog, en het woord ‘kansarm’ was op haar meer van toepassing dan op enig ander mens die ik ooit ben tegen gekomen. Opgegroeid zonder moeder in een land in oorlog. Naar school was ze nooit geweest.
En zie het dan maar eens te redden, helemaal alleen zonder familie in een nat en koud land. Een land met een vreemde taal en vreemde regels en je voelt je er niet welkom. Je weet niet of je er mag blijven en je weet al helemaal niet waar je anders naar toe zou moeten.
Toch heeft ze het gered, de jonge Afrikaanse vrouw die ik als mijn pleegdochter ben gaan beschouwen. Vorige maand was ik getuige van de ceremonie waarmee ze officieel Nederlands staatsburger werd. De kroon op jarenlang geploeter om te voldoen aan de eisen voor inburgering. Inmiddels is ze vijfentwintig, Tulah, en ze is moeder van drie prachtige zwarte kindjes.
Afrika op “één-hoog-achter” in Amsterdam is natuurlijk een compromis. “Een-hoog-achter” telt in dit geval slechts veertig vierkante meter, niet al te ruim voor twee volwassenen, drie kinderen en een groeiende hoeveelheid spullen. In die vrolijke chaos leeft Tulah haar leven.
Dat leven bestaat uit zorgtaken die, zoals gebruikelijk in haar cultuur, volledig door vrouwen gedragen worden. Wij Nederlandse mamma’s hebben daar allerlei meningen over: wij vinden het onjuist of onrechtvaardig of oneerlijk als pappa niet ook zijn deel in de zorg op zich neemt. Tulah vindt er niet zoveel van. Zij laat – in alle waardigheid – het leven over zich heen komen en zo goed en zo kwaad als het gaat doet zij wat er gedaan moet worden. Doelen en verwachtingen spelen geen rol van betekenis.
Door de jaren heen heb ik vele kopjes thee gedronken bij Tulah thuis. En altijd weer word ik blij van een bezoekje aan haar gezin. Daarover heb ik me ook wel eens verwonderd. Juist omdat in huize Tulah veel zaken anders gaan dan ik gewend ben. Ik zie veel gebeuren waar ik in eerste instantie ‘iets van vind’. Inmiddels lukt het me om bij haar op de bank mijn ideeën en opvattingen tijdelijk in mijzelf te parkeren. Dan neem ik – net als Tulah zelf – de situatie maar gewoon zoals die is. De uitbundige wanorde van haar huiskamer relativeert mijn eigen perfectionisme. En als ik haar zie meebewegen, zonder protest, met wat er wel en niet is in haar leven, dan krijg ik een spiegel voorgehouden. Ik, die altijd maar alles wil sturen, regelen en organiseren… wat word ik soms moe van mezelf! Tulah staat anders in het leven, misschien wel dankzij haar zware levensbagage. Haar bestaan is zeker niet ideaal, maar op sommige punten kan ik er maar niet genoeg van krijgen om naar haar te kijken.
Nederlandse moeders hebben een totaal ander leven. Wij kunnen zoveel en we willen zoveel. En als gevolg daarvan moeten we ook veel. Dit gegeven heeft mij geïnspireerd om binnenkort een maandelijkse groep te starten voor moeders van baby’s en peuters. “Ik ben er ook nog” is de titel van deze groep, speciaal voor moeders die veel willen, veel kunnen en/of veel moeten.
Wie meer informatie wil over deze groep kan de uitgebreide folder aanvragen via info@moedercoaching.nl. Zie ook onder ‘Agenda’ in de menubalk.
Wil je elke zes weken kosteloos een nieuwe column in je mailbox ontvangen?
Je kunt je AANMELDEN voor een abonnement.