Half negen in de ochtend. Voor het raam van mijn woonkamer speelt zich een adembenemend schouwspel af. De opkomende zon geeft een oranje gloed aan de met rijp bedekte velden. Ik kan mijn ogen niet geloven.. zo mooi. Twee maanden woon ik nu hier – als het ware midden in een natuurfilm – wat ben ik een ongelooflijke bofkont.
De ochtendkrant geeft een totaal andere visie op het leven. “Blue Monday” schijnt het vandaag te zijn, de derde maandag van januari, de meest sombere dag van het jaar… met nog eindeloos veel dagen te gaan voor het lente wordt, terwijl de goede voornemens al stukgelopen zijn op de eerste drie weken van het nieuwe jaar. En daar worden we met zijn allen dus depri van, zo lees ik.
Ik ben er even stil van. Eén maandag per jaar om ons collectief rot te voelen… Zou de gemiddelde moeder – zelfs zij die zielsveel van haar kinderen houdt – aan één dag genoeg hebben om daar alle stress en onvrede van een heel jaar in te proppen?
Want dat er stress en onvrede bestaat in moederland is een gegeven. De ene moeder lijdt aan tepelkloven en de ander heeft een niet meer weg te sporten mammabuikje. De een is constant moe en de ander heeft te weinig geld. De een krijgt een miskraam en de ander blijkt tot haar schrik alweer zwanger te zijn. De ene wordt gek van haar partner en de ander heeft alleen maar een onmogelijke ex. Dag in dag uit.Veeleisende werkgevers die geen begrip hebben voor een ziek kind, het onderwijs met zijn idiote schooltijden, de TV reclames die onze kinderen aanzetten tot consumentisme, de politiek die de noden van moeders niet serieus neemt – daar valt toch niet tegenop te balen op die ene blue monday?
En dan heb ik het nog niet eens gehad over het leed dat wij moeders onszelf aandoen. De terreur die we onszelf opleggen ten aanzien van het perfecte leven dat we willen leiden. Met onze perfecte mannen en onze onberispelijk leuke kinderen.
Ik zal zo langzamerhand mijn punt wel duidelijk gemaakt hebben: het dagelijks leven is niet alleen maar rozengeur en maneschijn. We zitten nu eenmaal in die moedertrein waar we niet zomaar uit kunnen stappen. We reizen voort, dag in dag uit, met alle lusten en lasten van dien. Soms genieten we van de rit en soms verlangen we hartstochtelijk naar buiten waar alles mooier en beter is.
En toch, op een doodgewone doordeweekse middag kan zich een nieuwe gedachte aandienen. Zomaar uit het niets danst hij door je hoofd: ‘misschien is het toch anders …’ Verder niks. Geen grootse plannen om een beter leven te creëren. Geen goede voornemens. Alleen maar dat ene zinnetje beginnend met het hoopvolle woord ‘misschien’. ‘Misschien is het anders dan ik dacht – minder zwart, minder hard, minder vastomlijnd’. ‘Belachelijke gedachte’ snoeft de perfectionistische kant in jezelf ogenblikkelijk terug in een poging om alles bij het oude te houden. Maar ja, de hoopvolle gedachte heeft zich nu eenmaal aangediend en ze zal vaker van zich laten horen.‘Zou ik misschien niet toch wat meer rust kunnen nemen?’ of ‘waarom trek ik het me eigenlijk zo aan dat mijn kinderen ruzie maken?’
Er is heel veel waar we niks aan kunnen veranderen. Maar we kunnen vaak wel anders leren kijken naar onze situatie. Waarom zouden we ons mammabuikje niet omarmen als de zetel van onze moederlijke zachtheid? En waarom zouden we niet een beetje meer ontspannen in het gezinsleven – moet het echt allemaal zo perfect? Zijn die dure kinderschoentjes echt nodig? Maakt het ons of onze kinderen echt gelukkiger? En waarom moeten we ons zo nodig vergelijken met andere vrouwen?
Veel moeders willen een perfect leven en stellen daarom waanzinnige eisen aan zichzelf. De neiging om op alle fronten perfect te willen zijn kom ik heel veel tegen in mijn praktijk. Zelf heb ik er in mijn moederende jaren bijzonder veel last van gehad en nog steeds is het een issue voor mij. Het is niet makkelijk om diepgewortelde overtuigingen stap voor stap los te laten.
Toch valt het te leren. Door onderscheid te maken tussen hoofdzaken en bijzaken. En geloof me, er bestaan in het leven maar een paar hoofdzaken en voor de rest zijn het bijzaken waar we ons onnodig druk om maken. Ze blijken rustig losgelaten te kunnen worden zonder dat de wereld vergaat. Wat over blijft is het leven zelf, met zijn ups en downs waarmee we ons kunnen leren verhouden. Wat een ontdekking. Wat een vrijheid. Ons hele bestaan teruggebracht tot de essentie. En dan? Ja dan zou het me niks verbazen als we uiteindelijk genoeg hebben aan één Blue Monday per jaar. Laten we die om onszelf te eren dan maar Blue ‘Mom’day noemen.
Wil je elke zes weken kosteloos een nieuwe column in je mailbox ontvangen?
Je kunt je AANMELDEN voor een abonnement.