Een verregende zomer op een camping. Klam beddengoed, natte kleren, modder in de tent en kinderen die elkaar om het minste in de haren vliegen. Elke ochtend begint met hetzelfde dilemma: hoe gaan we deze dag een beetje leuk doorkomen? Gaan we naar het zoveelste museum waar de kinderen niks aan vinden? Of naar de plaatselijke horeca met die bittere koffie? Of toch maar wachten of het niet een beetje op gaat klaren…
De moeder die bij mij op de bank zit voelt zich na drie weken vakantie eerder uitgeblust dan uitgerust. Aanvankelijk beschrijft ze het allemaal nog met droge humor: de puinhoop in de tent en de irritaties tussen haar en haar echtgenoot. Om aan het eind van haar verhaal te concluderen dat zij er zelf niet veel van gebakken heeft deze zomer. Waarom lukte het haar niet om het leuk te hebben? Andere gezinnen wisten zich toch ook te vermaken met puzzels en spelletjes…. Die gingen er zelfs in de stortregen op uit met laarzen en regenpakken aan. Waarom kreeg zij dat niet voor elkaar? Ze kan maar één antwoord bedenken: eigenlijk is ze toch maar een waardeloze moeder…
Dit proces – en dan heb ik het niet over de regen – is een herkenbare moedervalkuil.
Het gaat ongeveer zo.
Fase 1.Er dreigt iets grondig verkeerd te gaan.
Fase 2.Het moederbrein schiet in de crisismodus.
Fase 3.Moeder pompt grote hoeveelheden extra energie in crisisbestrijding, zodat de machine blijft lopen en niemand te kort komt.
Fase 4.Blik op oneindig, niet opgeven, nog even een tandje bijzetten…
Fase 5.Moe en somber: ‘niemand houdt van mij…’
Fase 6.Herhaling van Fase 3, 4 en 5.
Fase 7.De finale. Het is achter de rug. De vakantie is voorbij, of de regen houdt op. De verbouwing is klaar of de schoonouders zijn weer vertrokken. De adrenaline kan weer zakken naar het niveau van voor de crisis. Voor het moederbrein is dat hét moment voor een genadeloze terugblik. Ben ik toen die ene keer niet veel te hard uitgevallen tegen de jongste? En had ik niet eerder moeten ingrijpen bij dat voorval dat later zo vreselijk uit de hand liep? Is het niet allemaal mijn schuld…?
Gelukkig zijn er vriendinnen of liefdevolle partners die het daar niet mee eens zijn. En niet te vergeten de kinderen, zij vinden hun moeder (meestal) helemaal goed zoals ze is. Fase 8 blijkt aangebroken te zijn, de herstelfase, de heling. Soms gaat dat makkelijk en van zelf. Op andere momenten vraagt het tijd en extra aandacht om weer de happy mom te worden die elke moeder wil zijn.
Niet alle moeders zijn gevoelig voor de scenario’s die ik hier beschreven heb. Blijkbaar zijn we niet allemaal op dezelfde manier geprogrammeerd.
Wanneer jij jezelf erin herkent dan hoop ik dat die herkenning een glimlach bij je oproept. Dat het je helpt om te relativeren: jij bent namelijk niet de enige met een moederbrein dat soms op drift raakt!
De moeder van de verregende vakantie is tot de slotsom gekomen dat haar schuldgevoel ook maar een idee is, een mentale constructie. Dat ze er net zo goed zelf voor kan kiezen om dat idee achter zich te laten.
Met een zucht van opluchting verklaart ze “ik ben ook maar een mens”. En daarmee breekt de zon door.
Wil je elke zes weken kosteloos een nieuwe column in je mailbox ontvangen?
Je kunt je AANMELDEN voor een abonnement.