De regen valt met bakken uit de hemel. Mijn fiets maakt slurpende geluiden als ik door een plas rijd en langs de naden van mijn regenpak beginnen de eerste koude staaltjes water naar binnen te kruipen. Op de hoek van de straat tegenover een school zie ik een bus. “Groep 2 op kamp” staat er met dikke rode letters op een van de ramen geplakt. Een groepje natte mensen staat te kleumen onder een zee van paraplu’s. Schoolreis. Ik heb hier niets te zoeken bij deze school waar ik toevallig langs fiets. Dit zijn onbekende kinderen met hun onbekende ouders. De onbekende kinderen zitten al in de bus, kleine koppies tegen de ramen aangedrukt. Moeders en vaders en andere dappere zwaaiers hebben zich strategisch opgesteld. Onbekend, en toch zo bekend. Tussen de paraplu’s staan een paar meisjes met een spandoek: “Dag klas van juf Klaartje”. Terwijl ik verder fiets door de regen die niet van ophouden lijkt te weten vandaag zie ik in gedachten beelden voor me van juf Klaartje met dertig verregende kleuters. Ik ben blij dat ik niet mee hoef op kamp.
Schoolreisjes bestaan al langer dan ik zelf. De rugzakjes met krentenbollen, de bus, het snoep, het zwaaien. Het is deel geworden van ons cultureel erfgoed. Oorspronkelijk, halverwege de vorige eeuw, was het schoolreisje voor veel kinderen hét uitje van het jaar. Met de meester een dagje naar de speeltuin, je kreeg een ijsje en ranja. Op sommige scholen werd er het hele jaar voor gespaard, dubbeltje voor dubbeltje. Later werden het pretparken en zwemparadijzen waar de bussen naar toe reden. En nog weer later kwam het meerdaagse schoolreisje in beeld. Mijn kinderen gingen naar een scoutinghuisje in het bos of naar een kampeerboerderij op Vlieland. Er moest een slaapzak mee en een zaklantaarn. En laarzen maar ook zwemspullen. Drie of vier ouders mochten mee om te koken: macaroni of pannenkoeken. En in de bus werden er steevast een of twee kinderen misselijk.
Het waren hoogtepunten van het jaar, het was spannend en enerverend, ook voor mij als moeder. Na een paar dagen kwamen ze doodop weer thuis met zand in hun haar en een gescheurde jas. Soms kreeg ik kleurrijke verhalen te horen over het keten, het nachtspel en de bonte avond. Vaak ook moest ik het doen met één enkel woordje: leuk.
En toen opeens zaten ze op de middelbare school. Daar golden andere wetten, ook op dit gebied. Het schoolreisje heette nu werkweek of excursie, en de bestemmingen logen er niet om. In het beste geval was het Athene, Rome, Berlijn of Polen. En wie pech had ging dit jaar alleen maar twee dagen naar Parijs. De hoeveelheid snoep voor onderweg had ik niet meer in de hand. Zoals ik wel meer niet in de hand had. Achteraf hoorde ik de verhalen, en veel hoorde ik waarschijnlijk ook niet. Zo gaat dat. Loslaten is een geleidelijk proces, waarin de kinderen de leiding nemen.
Voor ik het goed en wel in de gaten had was ik weer een fase verder. Beide kinderen vlogen het ouderlijk huis uit, eerst de een en een paar jaar later de tweede. Ze komen nog geregeld even aanwaaien, vaak om een vorkje mee te prikken of om de auto te lenen. Dit jaar vliegen ze allebei een flink stuk van de wereld over om elders langere tijd te verblijven voor studie en werk. Ja, dat vind ik toch best spannend. Maar vooral ben ik blij voor ze en trots dat ze het kunnen. En ik ben blij voor mezelf en trots dat ik het kan. Ik heb een jarenlange training achter de rug. Uitzwaaien en loslaten. Met dank aan al die collega’s – door de jaren heen – van juf Klaartje.
Wil je elke zes weken kosteloos een nieuwe column in je mailbox ontvangen?
Je kunt je AANMELDEN voor een abonnement.