Mijn aandacht werd gegrepen door een klein artikeltje in de krant: op een aantal VMBO scholen worden levensechte babypoppen ingezet om jonge meisjes te laten ervaren wat het is om moeder te zijn. Via een chip in het poppelijfje wordt het babygedrag nagebootst en de respons van de oefenmoeder wordt gemeten en opgeslagen. Dag en nacht. Doel van het project: tienerzwangerschappen voorkomen.
Een kleine zoektocht op het internet bracht een wereld in beeld waar ik tot nog toe geen weet van had. De wereld van tienermeisjes die voor een paar dagen moeder mogen zijn. Moeder van een babypop. Vijf dagen en nachten hebben de tieners ‘hun’ baby bij zich: thuis, op school, overal.
De zogenaamde baby heeft diverse real-life babygeluidjes tot zijn beschikking: de rustige ademhaling, de kleine kermpjes en pruttelgeluidjes, en ja, het huilen in allerlei gradaties van ellende.
‘Wat zijn nou vijf dagen?’, denk je als doorgewinterde moeder. Toch was voor de meeste meisjes één nacht al genoeg om ze uit de roze droom te helpen: een huilende baby houdt je uit je slaap, en gewoon lekker naar je favoriete TV programma kijken is er niet meer bij.
Onwillekeurig denk ik terug aan de tijd dat ik pas moeder was. Het is alweer zo lang geleden, maar sommige ups en downs zijn onuitwisbaar in mijn herinnering opgeslagen. Had ik ooit tevoren geweten dat ik zó moe kon zijn? Wat wist ik van darmkrampjes en huiluurtjes? Gelukkig waren die slapeloze nachten tijdelijk net zoals de darmkrampjes: na verloop van tijd braken er weer nachten aan met een vredig doorslapend kind.
Maar wie had mij ooit verteld dat met de komst van dat kleine mannetje mijn leven niet meer van mij was? Hoe had ik mij kunnen voorbereiden op de totale omwenteling van mijn bestaan? Nooit meer zo maar even de deur uitlopen zonder voorbereidende handelingen met babymutsjes en kinderwagens. Alles te moeten plannen, organiseren, overleggen… Mijn kind dat zó gewenst en zó welkom was, bleek mijn leven totaal op zijn kop te zetten.
De tieners van het babyproject leveren na dag vijf hun kind opgelucht weer in. Gelukkig maar. Als je vijftien bent moet er eerst nog gedanst, gefeest, geleerd en geleefd worden. Er moet een basis gelegd worden.
En voor de revolutie van het moederschap moet die basis behoorlijk stevig zijn.
Wil je elke zes weken kosteloos een nieuwe column in je mailbox ontvangen?
Je kunt je AANMELDEN voor een abonnement.