Onlangs werd ik op een feestje aangesproken door een vrouw die bevriend is met iemand uit mijn kennissenkring. Deze vrouw, moeder van twee kleine kinderen, had mijn column doorgestuurd gekregen. Na een paar inleidende zinnetjes vertelde ze mij dat ze moedercoaching wel een beetje ‘vaag’ vond.
Daarmee bleek ze te bedoelen dat het hele idee van speciale aandacht en ondersteuning voor moeders haar niet aansprak. Ze vond dat daarmee ruimte geschapen werd voor geklaag en jezelf zielig vinden. Tja…..
Het is mijn overtuiging en mijn ervaring dat moederschap intens vervullend kan zijn. Ondanks, of misschien zelfs dankzij, de uitdagingen waar moeders zich doorgaans doorheen moeten zien te worstelen. Die uitdagingen mogen ook beleefd worden als zwaar, moeilijk, verschrikkelijk of wat dan ook. En dan kan klagen best fijn zijn. Het geeft ruimte en opluchting, maar dan moet er wel een achtergrond zijn van vertrouwen. Moedercoaching wil die bedding bieden: op de punten waarop je zelf met al je handen in het haar zit blijkt daar iemand anders te zijn die weet dat dit erbij hoort, dat je erdoorheen zult komen of ermee om leert gaan. Dat jij je ermee zult leren verhouden. Dat er dagen van stress zijn of van ontevredenheid en van jengelende peuters of ruzieënde broers en zussen. En dat je al je gevoelens daarover mag hebben om te kunnen genieten van het geluk dat er ook is en dat vaak besloten ligt in de gewone alledaagse momenten.
Uit mijn privé collectie van ‘gelukkige herinneringen’ heb ik er twee uitgekozen. Twee min of meer dagelijks terugkerende ‘pareltjes’ uit de tijd dat mijn kinderen nog klein waren.
Het eerste pareltje gaat over hoe we lopend of fietsend naar school gingen op een gemiddelde gewone dag. De verloren gymtassen waren weer gevonden, de broodtrommeltjes gevuld, de veters gestrikt. Rondom ons doken al die andere ouders en kinderen op die het ook weer op tijd gered hadden deze ochtend. De gure winterlucht, de herfstbladeren of juist het prille lentegevoel: het lijkt wel alsof ik de geuren nu nog kan ruiken. Dit waren momenten waarop voor mij het leven gewoon goed was.
Een andere parel bevat de beelden van mijn kinderen terwijl ze verzonken waren in hun spel. De oudste creëerde dynamische werelden waarin tussen de legoblokken gejuichd, aangemoedigd en commentaar geleverd werd. De jongste had een totaal andere manier van spelen. Temidden van poppen, knuffels of gewoon haar nieuwe schoenen werd er fluisterzacht een intieme dialoog gevoerd, niet bedoeld voor volwassen oren. Moedergeluk.
Deze twee kostbare ervaringsparels hebben de tand des tijds goed doorstaan. Er zijn er nog veel meer, en ze werden en bleven zichtbaar dankzij het zorgvuldig wegpoetsen van al het gruis waarmee ze bedekt en omgeven waren. Zonder aandacht voor al dat gruis waren de parels nu niet meer zichtbaar geweest. Dan zat hier waarschijnlijk een verzuurde middelbare vrouw.
Ik nodig jullie uit je eigen verzameling pareltjes te koesteren.
Wil je elke zes weken kosteloos een nieuwe column in je mailbox ontvangen?
Je kunt je AANMELDEN voor een abonnement.